Fons de therapiekat
In Brussel, nabij de varkensmarkt en de vismarkt staat een monument ter ere van de oorlogsduif. We zien België als een best wel sexy vrouw met ontblote borsten, met in haar handpalm een fladderende duif. Tijdens WO I was het namelijk een zeer nuttig diertje. Geheime boodschappen doorgeven, of - als voorloper van onze hedendaagse drones- met een cameraatje over vijandelijk gebied vliegen, kogels van scherpschutters ontwijkend, het moedig beestje deed het voortreffelijk. Zelfs zo goed dat er beroep werd gedaan op havikken en buizerds om hem uit de lucht te plukken. Daar werd al snel van afgestapt daar het de roofvogels geen reet kon schelen of het stukje vlees een mof was, of -als echte belg- ‘mijn thuis is waar mijn koterij staat’ als leuze had.
Om maar te zeggen, met sommige dieren hebben wij als mens een biezondere band opgebouwd. Zo ook met de hond. Afstammeling van de wolf, getemd door de mens.
‘t Beestje kan wel wat. Verklikken waar je wiet ligt, om maar iets te zeggen. Of zoals hier in het psychiatrisch ziekenhuis Guislain, afdeling Valeo, in een therapeutisch kader, in een vast uurrooster en in ruil voor wat dopamine-shots over enkele hindernissen springen. Dat helpt sommigen om innerlijke demonen te overwinnen. Of nog: onvoorwaardelijke liefhebben. Ongetwijfeld zijn er honden ook die, tijdens de lockdowns, zielen hebben gered van een eenzame dood.
Maar nog een ander diertje is daar toe in staat. Iets minder voorwaardelijk weliswaar.
De kat.
De kat die toch ook al enkele millennia aan onze zijde, soeverein als ze is en in tegenstelling tot de hond, haar genen goed heeft weten beschermen. Kijk gewoon al naar haar skelet, zich zeer bewust van haar lichaam verschilt ze niet of nauwelijks van haar wilde voorouder. Ze doet haar zin, ronkt of klauwt borderline-gewijs, maar enkel en alleen al door haar aanwezigheid biedt ze troost. En laat dat nu net zijn wat de meesten onder ons, psychisch kwetsbaren, goed kunnen gebruiken.
En zo kom ik bij Fons, onze afdelingskat. Ooit kwam hij binnenwandelen, zag dat het goed was, en bleef. Tot op de dag van vandaag. Nooit heeft hij een officiële status gekregen. Dat zou hij, onafhankelijk als hij is, ongetwijfeld weigeren mocht het hem aangeboden worden.
Maar wat horen we nu? Van ‘hogerhand’ is er beslist dat onze Fons weg moet. Naar de reden moeten we wat raden. We horen wat vage argumenten waaien als ‘hygiëne’ en ‘geen therapeutische meerwaarde’. Non-argumenten, iedereen weet dat Fons, net als alle katten proper op zijn eigen is. En geen therapeutische meerwaarde? Een no-brainer, dat hoeft zelfs geen betoog, het tegendeel is waar.
Daarom vragen wij, patiënten van Valeo en sympathisanten, om op de beslissing terug te komen onze geliefde Fons te, te, ja wat eigenlijk? Te verwijderen? Weg te doen? Bij het oud vuil te zetten?
Philippe couck Kontakta namninsamlingens skapare